Τo αφήσαμε για αύριο και γέλασε το χθες
έχεις αράξει σε ένα καναπέ από προχθές
το μέλλον σε κοιτάει με ματιά δακρυσμένα
λες και ξέρει ότι έχεις φτάσει στον πυθμένα
αισθήματα χαμένα, λογια θυμωμένα, χεριά κουρασμένα
νωρίς το χάραμα πρέπει να ξυπνήσω
της ζωής την ρόδα πρέπει πάλι να γυρίσω
τα απαραίτητα μονος να αποκτήσω
όσο καλυτέρα και απλά μπορώ εγώ να ζήσω
τα πρέπει όμως φιλέ πρέπει να τα σβήσω
μήπως παίζω σε μια λούπα … διέξοδο δεν βρισκω
μιλώντας με τα θέλω και όχι με τα πρέπει
μαθαίνω δύσκολα να ζω μα έτσι πρέπει
πάλι με το πρέπει βγάζω όλα τα θέλω
την θέληση μου κάνω σαν να μην την θέλω
γράφει το κοντέρ του νου μου νέα μίλια